یک روز،
بلکه پنجاه سال دیگر
موهای نوه ات را نوازش می کنی
در ایوان پاییز
و به شعرهای شاعری می اندیشی
که در جوانی ات
عاشقِ تو بود
شاعری که اگر زنده بود
هنوز هم می توانست
موهای سپیدت را
به نخستین برف زمستان تشبیه کند
و در چینِ دور چشمانت
حروفِ مقدسِ نقر شده بر کتیبه های کهن را بیابد
یک روز،
بلکه پنجاه سال دیگر
ترانه های من از رادیو خواهی شنید
در برنامه " مروری بر ترانه های کهن " شاید
و بار دیگر به یاد خواهی آورد
سطرهایی را
که به صله ی یک لبخند تو نوشته شدند.
تو مرا به یاد خواهی آورد بدون شک
و این شعر در آن روز
تازه ترین شعرم برای تو خواهد بود...///.
خط چشمهایت 